Սթիվ Ջոբսի կյանքի կանոնները. Esquire

Esquire ամսագրի  «Կյանքի կանոնները» խորագրի ներքո նաև ներկայացվել են տեխնոհսկայի` Սթիվ Ջոբսի մտքերը։

Առաջարկում ենք ընթերցել ու դասեր քաղել տեխնոհսկայի  խորհուրդներից։

Խենթերը, ովքեր մտածում են, որ կփոխեն աշխարհը, ի վերջո, փոխում են այն։

Մայրս ինձ կարդալ էր սովորեցրել, մինչև դպրոց գնալս։ Երբ ես հայտնվեցի դպրոցում ես 2 բան էի ուզում անել` կարդալ և թիթեռնիկների հետևից վազել։ Դպրոցում ես բախվեցի մի բանի, որն իմ կյանքում առաջ չկար` պետք էր ենթարկվել և դա ինձ դուր չեկավ։

Իմ կյանքի սրբերից մեկին ես հանդիպեցի դպրոցի 4–րդ դասարանում։ Միսս Հիլլը, ինձ մաթեմատիկական խնդիրների գիրք տվեց և հանձնարարեց դրանք տանը կատարել։ Փոխարենը նա ինձ խոստացավ 5 դոլար և կոնֆետ։ Նման բաներ առաջ երբեք չէին արել և, բնականաբար, ես կատարեցի առաջադրանքը։ Միսս Հիլլը, կարելի է ասել, փողով և կոնֆետով գնեց իմ սովորելու ցանկությունը։ Եթե նա ու ևս մի քանի մարդ չլինեին իմ կյանքում, ես վաղուց բանտում կլինեի։

 Ինձ որդեգրել են և ես շատ եմ սիրում իմ ծնողներին։ Մի ժամանակ, ես ցանկանում էի իմանալ` ովքեր են իմ իրական ծնողները և սկսեցի փնտրել նրանց։ Դա ինձնից տարիներ խլեց։

Ես ուզում էի հանդիպել իմ բիոլոգիական մոր հետ, որպեսզի համոզվեի` նրա մոտ ամեն ինչ կարգին է և շնորհակալութուն հայտնեի, որ նա չէր կանխել իմ ծնունդը։

Երբ ես 12 տարեկան էի ես զանգահարեցի Բիլլ Հյութոնին(Hewlett-Packard ընկերության հիմնադիր), ով ապրու էր Պալո Ալտոյում։ Ես նրա համար հեռախոսագրքում էի գտել։ Նա հեռախոսը վերցրեց և ես ասացի. « Բարև Ձեզ, ես Սթիվ Ջոբսն եմ, 12 տարեկան և ես հիմա սարք եմ հավաքում ու ինձ բաղադրիչներ են անհրաժեշտ»։ Նա ինձ հետ մոտ 20 րոխե զրուցեց, հետո ինձ տվեց չափիչ սարքիս մասերն ու աշխատանք Hewlett-Packard–ում ամբողջ ամառվա ընթացքում։ Ես ինձ դրախտում էի զգում։

Ես հիշում եմ իմ առաջին աշխատանքային օրը։ Ինձ հսկող էին նշանակել, նրա անունը Քրիս էր և ես նրան ասացի, որ սիրում եմ էլեկտրոնիկայով զբաղվել։ Նա ինձ ասաց, որ սիրում է աղջիկների հետ ժամանակ անցկացնել։ Այդ շրջանում ես շա՜տ նոր բաներ իմացա։

 Hewlett-Packard–ում ես տեսա սեղանի առաջին համակարգիչը` Hewlett-Packard 9100։ Այն ճամպրուկի չափ ուներ։ Ես միանգամից սիրահարվեցի նրան։

Ես երջանիկ մարդ եմ։ Ես շուտ եմ իմ կյանքում գտել այն, ինչով զբաղվելն ինձ երջանկացնում է։ Ես   Apple–ը ստեղծեցի  20 տարեկաում իմ ծնողների ավտոտնակում։ 10 տարի հետո այն ավտոտնակային ընկերությունից վերածվեց  4000 աշխատակցով և 2 միլիարդ դոլար արժողությամբ մեծ ընկերությա։

Apple–ն այն ընկերւթյունը չէ աշխարհում, որն ունի ամենաշատ ռեսուրսները։ Մենք հաջողության ենք հասնում ճշգրիտ հաշվարկների միջոցով միայն։ Մենք ամենախոշոր ստարտափն ենք աշխարհում, այ դա հաստատ է։

Կրթության մեջ ամենակարևորը մարդն է։ Մարդը, ով ձեր մեջ վառում է հետաքրքրասիրության ճրագը և ով «կերակրում» է ձեր հետաքրքրասիրությունը, համակարգիչը չի կարող տալ։

Ես իմ բոլոր տեխնոլոգիաները կփոխարիների Սոկրատեսի հետ մեկ երեկո շփվելու հետ։

Ես հավատում եմ հավասար իրավունքներին, բայց ոչ հավասար արդյունքներին։ Կյանքում այդպես չէ։ Եթե այդպես լիներ, հետաքրքիր չէր լինի։

Մենք ստեղծել ենք Mac–ը մեզ համար։ Եվ այն քննադատելու իրավունքը նույնպես մերն է։

Հաճախ մարդիկ չգիտեն` ինչ են ուզում,  մինչև դու չես ցույց տալիս նրանց։

Իմ որոշումը` հանել  օդափոխիչը iMac–երից, քննարկման ենթակա չէր։ Աշխատել, երբ ականջիտ տակ չընդհատվող ձայն կա, անտանելի է։

Ծախսել 1 դոլարը օգտավետ ավելի դժվար է, քան այն աշխատելը։

Մահը կյանքի ամենալավ ստեղծագործությունն է։